Sonte e pashë Noan në ëndërr… por jo si atë ditë të fundit. E pashë pak më të rritur, pak më të madhe… më të bukur se kurrë. Flokët i kishte të krehura butë, si me ia pas rregullu dikush që e donte shumë. Kishte veshur një fustan të bukur, një fustan që dukej sikur shkëlqente në dritë. Dhe ajo… veç qeshte. Ajo buzëqeshje që nuk e kam harru kurrë. M’u duk sikur e kisha para meje, si dikur. I hapta krahët dhe e mora fort në përqafim. E shtrëngova me krejt fuqinë që kisha, sikur me mos e lëshu kurr